Gölgeler

Ho hoo hoo yazmayalı çok oldu gibi. Hep yazmak için oturuyorum ama tek bir kelime bile karalamadan kalkıp gidiyorum. Bu kez kararlıyım kaçmamaya..
Her zaman ki gibi karmakarışığım belimi doğrultamıyorum bir türlü. Devamlı ters giden bir şeyler var eksenimde. Sanki bilerek, isteyerek üzerime çekiyor gibiyim olumsuzlukları..

Kızıyorum kendime, azarlıyorum bazen.. İnsanlara bu kadar çabuk güvendiğim, güzellikler sunduğum için hırslanıyorum kendime... Ama ben buyum işte değişemiyorum. Milyonlarca kez kazık yesem de kalbim gereksiz saflığından hiç vazgeçmeyecek.. Birazcık cin fikirli, yada bir parça acımazsız olmak istermiydim düşünmüyor da değilim hani..

Yolların karıştığı yerlerdeyim.. Yada kesiştiği bilemiyorum... Yükümün ağırlaştığını hissediyorum.. Düşsem ve hiç kalkmasan ne olur ki ... Hiçbirşey ...

Masallar bir varmış bir yokmuş diye başlar ya, şimdi herşey öyle. Bir var, bir yok..  Kimin ne olduğu, kim olduğu birbirine karıştı, roller beynimi karıncalandırıyor nicedir.. Sonuçlarına katlanamayacağım yüklerin altına atlamak aptallığın en büyüğü gibi geliyor artık..  
Panzehrimi tükettim.. Açık yaralar almaya fazlaca müsahit ruhumun uç yanları .. 

Hala söylenmemiş sözler var derinlerimde.. Belki de beni sınıyorsun hayat, ne dersin? Canın çektikçe bana çelme takıyor, karşıma geçip kıs kıs gülüyorsun..
Sessizliğin sesini dinle sessizce.. Tırnaklarımın ucuyla buğulu cama çizdiğim içi boş kalp kümecikleri.. Kirpiklerimden sızan rimelimin gözlerimi yakana kadar usul usul ağladığım sevgili boy aynam .. Tik takların hızla vurmaya başladığını artık duyuyorum.. Saat daha erken demek isterdim .. Ama öyle geç olmuş ki vakit, simli siyahını üzerimize çekip aydınlığa koşar gibi gece ..
Gitme vakti geldide geçiyor.. Elveda ışıklar.. Elveda yüzü güneşli paramparça kalbim ...

İşte şimdi KIRMIZI !! KıpKIRMIZI alabildiğine ...

Yok ki

İşler yolunda gitmemeyi görev edindi kendine!  Sabrımı öyle bir zorluyor ki herşey, çıkış yolu bulamıyorum debelenip duruyorum tek başıma.. Gereksiz bir dönemden geçiyorum sanırım üst üste yığıldı herşey.. Altta kalanın canı çıksın misali bu kez hedef benim ..

Üzülüyorum ... Pek çok sebebi var, hiç sebebi yok.. Ve şu an deli gibi karnım aç :)
Bir kaç zaman evvel yüzümde nedeni olmayan bi gülümseme, bitmez tükenmez bi enerji vardı. Artık öyle değilim, herşeyi zoraki yapıyor gibiyim ..

Bugün bir bank buldum bulvardaki metro durağında oturdum. Düşündüm ... Hayellerimdeki uçuruma dalmışım. Rayların gıcırdayan sesini duydum irkildim, kendime geldim.. Neyi bekliyorsun ki, umrunda bile değilsin, sanki yanına gelecek.. Sanki hala aklındasın.. Kalktım yürüdüm, ayazı içime çeke çeke yürüdüm ...

Onca zaman sonra yanıldığımı görmek hiç iyi gelmedi.. Düştüm ... Kalkabilirmiyim bilmiyorum.. Hadi kakltım diyelim, peki koşabilirmiyim ... Muamma ...

Zamanla Olurmu ki ...

Çoook uzun bir zamandan sonra bugün içime bir huzur çöktü nedense.. Aslında o ferahlık bedenimde bir yerlerde hep var ama bazen saklanıyor benden. Ara sırada bugün olduğu gibi sığınağından çıkıverip gülümsüyor bana ..

Arada kendi kendime diyorum ki "elin tutuyor, ayağın tutyor, gözün görüyor sağlığın yerinde, senin derdin ne?" Herkesin olduğu gibi benim de en büyük sorunum bu işte "Rahat batması" :)  Koyver gitsin artık Ceren dedim bugün .. Bakalım kaç gün pervasız duracağım çok merak ediyorum doğrusu..

Önümde bir dünya seçenek var ve ben yine değerlendirmiyorum. Çünkü içime sinmiyor, kabullenemeyeceğimi adım gibi biliyorum. En doğrusu ne şeytanı gör ne selavat getir ;) Ben buyum işte hiç kötü olamadım, olmadım ..

Zaman, sadece bir tutam daha zaman ..

Yazmak sonsuz huzur veren birşey, bunu iyice kavradım!
Duyguların, düşüncelerin dışa vurumu için şahane bir yöntem.
İçte tutup bekletmektense sessizce yazarak haykırmak daha makbul geliyor nedense ...